Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Μια φορά κι έναν καιρό...

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια μαμά που έλεγε παραμύθια. Διάβαζε, αφηγείτο, έλεγε δικές της ιστορίες τα βράδια που τα κοπέλια της δυσκολεύονταν να κοιμηθούν… Μικρές οι κόρες της, ζητούσαν να τους διαβάσει το ίδιο παραμύθι συνέχεια και συνέχεια, την πριγκίπισσα με το μπιζέλι, γιατί τους άρεσε να ακούνε ότι άλλο πράγμα η πραγματική πριγκίπισσα και άλλο η αληθινή. Στο γιό της άρεσαν οι ιστορίες με πειρατές, οι ιστορίες με γάτες, και το λαμπερό αστέρι. Η αλήθεια είναι ότι και στα τρία παιδιά άρεσε το λαμπερό αστέρι…


Κάποια στιγμή αποφάσισε να φτιάξει δικές της ιστορίες, αντλώντας από τη ζωή της, τις εικόνες που γέμιζαν το νου της στο μεταίχμιο ύπνου και ξύπνιου, τις ανησυχίες και τις επιθυμίες που είχε η ίδια σαν παιδί. Οι ιστορίες είχαν μεγάλη επιτυχία, αλλά έφτασαν να γίνονται τόσο μεγάλες και περίπλοκες, κι η ίδια ήταν τόσο κουρασμένη, που αποκοιμιόταν στη μέση της ιστορίας, μισή επάνω και μισή κάτω από το κρεββάτι της μικρής της κόρης…



Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε σ’ ένα σπίτι μία νεράιδα, ένας καλικάντζαρος και ένα ξωτικό, το καθένα με τα δικά του χούγια, γνωρίσματα,συμπεριφορά και ύφος.

Η νεράιδα ήταν ήσυχη και είχε την τάση να αποτραβιέται από τις πολλές επιπόλαιες συναναστροφές – της άρεσαν τα δάση τα σκιερά στις χώρες της βροχής, και όποτε τύχαινε να βρίσκεται στη φύση δεν τρεχοβολούσε όπως τα αδέλφια της (ο καλικάντζαρος και το ξωτικό) αλλά καθόταν ήσυχη και ακίνητη να αφουγκραστεί τους μικρούς ήχους, να παρατηρήσει αποχρώσεις και δροσοσταλίδες που ξέφευγαν από το βλέμμα των πολλών. Αγαπούσε τα ήσυχα τρυφερά ζώα, κατά προτίμηση με γούνα, και έβαζε συχνά τον εαυτό της στη θέση τους… Η σκυλίτσα που έτυχε να είναι η πρώτη της φιλενάδα γέννησε τα πρώτα της κουτάβια στην ονομαστική της εορτή. Ητανε όμως και μαχητική, όπως είναι όλες οι νεράιδες όταν νιώθουν να απειλείται ο ζωτικός τους χώρος.

Ο καλικάντζαρος ήταν σταρ. Φυσικά. Και πανέξυπνος. Με το πιο γλυκό και τρυφερό ύφος του κόσμου έκλεβε καρδιές αράδα, και δημιουργούσε λέσχες θαυμαστών όπου βρισκόταν. Γελούσε πολύ, με ένα ύφος αθώο, που μόνο αν ξέρεις από καλικάντζαρους καταλαβαίνεις ότι κάτι παίζει εδωπέρα, κάποιο παιχνίδι σου παίζεται, και ίσως και ολίγον εις βάρος σου… Κινητικό πλάσμα, απίθανα ταλαντούχο και δημιουργικό σε οτιδήποτε καταπιάνονταν, με μάτια ζεστά και βαθιά που σ’ έδεναν κόμπους και φιόγκους εάν ενέδιδες στη γοητεία τους. Και ο νους μονίμως στη σκανταλιά, στην πονηριά, ντυμένος με το πιο γλυκό κι ευγενικό ύφος που μπορεί κανείς να φανταστεί! Δύσκολο πλάσμα, αδίστακτο στη βούλησή του, ανήσυχο, μπορούσε να σπέρνει την έριδα και να φέρνει την καταιγίδα έτσι για την πλάκα του, για να ξυπνήσει «λίγο» τα αίματα, για να ξεβαρεθεί (άμα έβλεπε ότι τα πράγματα παρα-γίνονταν ήσυχα κι αρμονικά για τα δικά του γούστα). Και θηλυκό. Μοιραία γυναίκα από τα γεννοφάσκια.

Το ξωτικάκι ήταν ο βενιαμίν. Φωτεινό, λαμπερό, τρυφερό και διαυγές, και απίστευτα παιχνιδιάρικο. Είχε την ικανότητα να δημιουργεί παιχνίδι από το πιο παράξενο αντικείμενο, από την πιο απρόσμενη δραστηριότητα. Τα χέρια του χάιδευαν τα κυκλάμινα και τα νεαρά χαμομήλια, και έσκυβε να φιλήσει άλλα μικρά λουλούδια του αγρού μόλις πρωτοξεφύτρωναν. Δεν μιλούσε πολύ, επικοινωνούσε όμως τόσο καλά που σ’ έκανε και σένα να νιώθεις ότι τα λόγια μπορεί να είναι και περιττά. Περπάταγε σε μονοπάτια του βουνού και αγκάλιαζε τα δέντρα, μιλούσε σιωπηλά μαζί τους, και δεν φοβόταν τίποτα. Οπου βρισκόταν δημιουργούσε γέλιο και χαρά, κι αν κάποιος, έστω και σιωπηλά, δυσκολευόταν η ψυχή του και δυσφορούσε άφωνα, ερχόταν και τον έπαιρνε αγκαλιά, λέγοντάς του κάτι – αστείο ή τρυφερό, κάτι άσχετο, κι ο πόνος εξαφανιζόταν όπως η καταχνιά στο φως του ήλιου. Και έπαιζε, έπαιζε διαρκώς!



…Ετσι τα σκέφτομαι τα παιδιά μου. Σαν πλάσματα ενός παραμυθιού που ζω στ’ αλήθεια, γιατί η ζωή μαζί τους, όπως ακριβώς και τα παραμύθια, με φέρνουν αντιμέτωπη με συναισθήματα βαθιά και πολύ καλά κρυμμένα, με αλήθειες αρχέγονες, με δυνάμεις πρωτόγνωρες. Δεν είναι εύκολα όλα αυτά, με πάνε ως τα όριά μου και παραπέρα, ξυπνάνε μέσα μου αγίους και τέρατα. Αλλά είναι η πιο συναρπαστική περιπέτεια που έχω ζήσει ποτέ, καλύτερη και από το καλύτερο παραμύθι.

4 σχόλια:

  1. auti ti mikri neraida 8elw na ti gnwrisw...xD
    omws giati de rwtas kai twra ta treloutsika paidia sou ti 8a i8elan na einai(?) opws gia paradeigma, andi gia neraida, na einai mia ntropali rock star h o,ti allo 8elei. polles fores sta paidia allazontas ilikies metavaletai i prwsopikotita tous opws kai oi protimiseis tous. polloi goneis fwnazoun ta paidia tous me diafora asteia, paidika upokoristika akoma kai otan ta paidia einai se megaliteri ilikia: gia paradeigma exw akousei gonio na fwnazei tin 11xroni kori tou, fraoulitsa. otan itane mikri, na to katalavw to ''fraoulitsa'' alla sta 11 to paidi ''isws'' den 8elei na einai i mikri kai olo xari ''fraoulitsa''. isws 8elei na einai mia skateboarder h mia rock star. ekei pou 8elw na katali3w einai oti oi goneis ''prepei'' na rwtane ta paidia gia diafores apofaseis pou ta aforoun, opws einai kai ena yeudonumo/upokoristiko/opws_8es_to_les !!! :$

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...η "μικρή νεράιδα" δεν είναι πια τόσο μικρή, ούτε πολυ-τολμώ να την αποκαλέσω νεράιδα!!!
    θα με φάει ζωντανή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αχ, να μπορούσε να φυτευτεί ένα τέτοιο μάτισε όλους τους γονείς, για να βλέπουν έτσι τη ζωή και τους ανθρώπους, έτσι χαρούμενα και διεισδυτικά, όπως είναι η ζωή στην πραγματικότητα!
    αχ, να μπορούσαν να μαθητέψουν οι γονείς στο σχολείο των παιδιών τους!
    πόσο αλλιώτικος, δηλαδή, πραγματικός θα ήταν όλος ο κόσμος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εμένα που έχω αυτό το "μάτι", όπως το λες, με θεωρούν γραφική, φευγάτη, φρικιό, και άλλα τέτοια! όχι οτι με νοιάζει, εννοείται! αλλα λέω...
    πάντως νομίζω πως όλοι οι γονείς που είναι ερωτευμένοι με τα παιδιά τους, κάπως έτσι τα βλέπουν!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή