"ταχύρρυθμα υπερεντατικά"

Ελεγε παλιά ένας δάσκαλός μου ότι όταν κάνουμε παιδιά είναι σα να βάζουμε μέσα στο σπίτι μας έναν μεγάλο δάσκαλο, ένα γκουρού! Είναι, έλεγε, η πιο ταχύρρυθμη εκπαίδευση που μπορεί να μας προσφέρει το Σύμπαν!


Ετσι, κι εγώ, λαμβάνω τριπλή ταχύρρυθμη εκπαίδευση, έτσι που νιώθω να ζαλίζομαι πολλές φορές, και να λυγάω από το φόρτο των «μαθημάτων»!
...Το καλικαντζαράκι γεννήθηκε με μία τρύπα στην καρδιά – μεσοκοιλιακή επικοινωνία, επιστημονικώς. Τι σημαίνει αυτό; Πρακτικά σχεδόν τίποτα, εκτός από το ότι δεν θα μπορέσει ποτέ της να κάνει πρωταθλητισμό. Πράγμα από το οποίο θα αποθάρρυνα οποιονδήποτε να κάνει, πόσο μάλλον το παιδί μου!

Καμιά φορά, όμως, σκέφτομαι, τα πράγματα λειτουργούν και συμβολικά, και μεταφυσικά…


Η αγάπη που παίρνει, ποτέ δεν της φτάνει. Οση αγάπη, όση τρυφερότητα, όση κουβέντα, όση προσοχή, όση αναγνώριση, όση επιείκεια και αν λάβει, ποτέ δεν είναι αρκετή. Σα να φεύγει αμέσως, σα να πέφτει σε μία απύθμενη μαύρη τρύπα, σα να υπάρχει διαρροή στο σύστημα!

Οι ψυχολόγοι βιάζονται πάντα να βγάλουν διάγνωση: είναι το μεσαίο παιδί!

Που ζητά, και διεκδικεί αλύπητα, και όταν σκοντάφτει σε όρια θυμώνει. Αντιδρά σθεναρά, μέχρι να κάμψει όλες τις αντιστάσεις, όλες τις ανοχές και αντοχές, με πόλεμο αντάρτικο, με χτυπήματα από εκεί που δεν τα περιμένεις (είναι φορές που νιώθω σαν τον Κλουζώ, στις ταινίες του Ροζ Πάνθηρα, που είχε εκείνο τον ασιάτη υπηρέτη και του είχε δώσει εντολή να τον παραφυλάει και να του επιτίθεται απρόσμενα, ώστε να παραμένει σε επαγρύπνηση…). Και είναι αυτός ο σκοτεινός θυμός που πληγώνει και καταστρέφει ύπουλα, κρυφά, που κάνει τεστ αντοχής υλικών και στα πιο άθραυστα νεύρα…
Όταν ζορίζεται, ζορίζει!

Είναι πολύτιμο πλάσμα – με τεντώνει ως τα όριά μου και παραπέρα, βλέπω τις πιο σκοτεινές πλευρές του εαυτού μου και τρομάζω. Και ιδού, που καλούμαι να τις δω κατάματα, και να τις αγαπήσω, γιατί καθρεφτίζονται ολοζώντανα στο παιδί μου. Το δύσκολο, το ταλαντούχο, το γοητευτικό παιδί μου.

Ισως έτσι κάποτε καταφέρω να γνωρίσω και ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου…