Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Το τρίτο μωρό

«Μαμάααα, κερδίσαμε 4-1 σήμερα!» μπαίνει φουριόζος ο μικρούλης από το ποδόσφαιρο: ιδρωμένος, χαρούμενος, κατάκοπος. Ρίχνει και μία στο μεγάλο πιατίνι (των ντράμς) καθώς περνάει από το σαλόνι, πράγμα που ισοδυναμεί με συνταγή εκνευρισμού για την αδελφή του, και αρχίζει να εξιστορεί τον αγώνα / προπόνηση λεπτό προς λεπτό. «Μπράβο μωρό μου», απαντά η περήφανη (πλην όμως άσχετη από ποδόσφαιρο) μητέρα. Ε, κάτι πρέπει να πω, να μοιραστώ τη χαρά του «μωρού» μου, κι ας μην καταλαβαίνω γρυ τις ειδικές λεπτομέρειες. Μέχρι σήμερα, σκέφτομαι, όλοι οι σύντροφοι που είχα απείχαν από το άθλημα αυτό, δεν μου έχει τύχει ποτέ κανείς ποδοσφαιρόφιλος (η αλήθεια είναι ότι κι εγώ πάντα τους απέφευγα!) και δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ παραπάνω από δίλεπτο ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Απ’ το γιό μου θα το  βρώ, μου φαίνεται! Από το «μωρό»…
Που σήμερα κλείνει τα 8. Τρυφερός, σοβαρός, αστείος, έχει μία γραντζουνιά στο αριστερό του μάτι σαν να τον χάιδεψε τίγρη, αλλά όχι, είναι απλά ότι έπεσε με τα μούτρα στο άγριο συνθετικό χορτάρι του 5 επί 5 που προπονούνται με την ομάδα του κάθε βδομάδα. Τη βλέπω και φρικάρω, αλλά δεν αντιδρώ.
Πριν από 8 χρόνια κράτησα στην αγκαλιά μου ένα μωρό με ευγενική φυσιογνωμία, και αναρωτήθηκα αν θα ζήσει έτσι μικροκαμωμένο που ήταν. Στην πραγματικότητα ήταν απλά 300 και κάτι γραμμάρια πιο ελαφρύς από την μεγαλύτερη αδελφή του, αλλά σ’ αυτό το μέγεθος τα γραμμάρια κάνουν τη διαφορά. Το κατάλαβα όταν εξέφρασα την απορία μου στη γιατρό που μου τον έφερε. Τρία κιλά είναι μια χαρά, μου λέει, άλλα γεννιούνται 2 κι επιβιώνουν θαυμάσια!
Ητανε μία ευλογημένη εγκυμοσύνη, όπου μέχρι και οι συγκρούσεις μας με τον πατέρα του είχαν ως δια μαγείας κοπάσει, και επικρατούσε μεταξύ μας μία γλυκειά συναίνεση, μία αρμονία στο κάθε τι. Αν εξαιρέσουμε μία παράξενη περιπέτεια υγείας στην αρχή, άλλη σκιά δεν υπήρξε σε όλο το εννεάμηνο. Τρανή απόδειξη πως όταν το ζευγάρι είναι καλά μεταξύ  τους, όλα λύνονται, όλα αντιμετωπίζονται, όλα βρίσκουν τη σωστή τους προοπτική… Δύο πράγματα θυμάμαι πιο έντονα: ένα, το ότι διάβασα 7-8 φορές ένα βιβλίο του Στέφαν Χέλερ για τον Γνωστικισμό. Στην αρχή δεν το καταλάβαινα, μετά δεν το χόρταινα. «Βαριά» θεολογία, η οποία όμως άνοιξε τις πύλες της συνειδητότητάς μου έξω από τα γνωστά παραδεκτά δόγματα, και βρέθηκα για λίγο «στο κενό», με τις γνωστές απελευθερωτικές συνέπειες. Δεύτερο, το ότι ήρθα σε επαφή με το νέο-ζαπατιστικό κίνημα στο Μεξικό, μέσω των γραπτών του Υποδιοικητή Μάρκος. Μέσα σε λίγους μήνες, η μέχρι τότε απελπισία μου για  την σύγχρονη πολιτική έδωσε τη θέση της στην βεβαιότητα ότι εφόσον κυκλοφορούν και σκέφτονται και γράφουν και αγωνίζονται τέτοιοι άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα για την (πολιτική) υγεία της ανθρωπότητας… Μέσα μου είχα ήδη βαφτίσει τον μικρούλη που κυοφορούσα «Ζαπατίστα». Οι αδελφές του, πάλι, τον είχαν βαφτίσει «Χιονούλη», γιατί τη μέρα που θα γεννιόταν, έλεγε η μεγάλη, θα έριχνε το πρώτο χιόνι. Γελούσα (από μέσα μου) για την εκκολαπτόμενη μετεωρολόγο, αλλά πλάκα-πλάκα πράγματι χιόνισε στην Πάρνηθα τη μέρα εκείνη!!! Όπως και σήμερα, ανήμερα στα γενέθλιά του, που είπε ότι θα χιονίσει στα ορεινά της Αττικής…
Για την περιγεννητική του περιπέτεια δεν θα γράψω. Κάπου βαριέμαι να γράφω για άλλη μία καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων μαμάς και μωρού από τα μαιευτήρια, και προχωρώ.
Το παιδάκι αυτό δεν μίλησε μέχρι τα τρία του χρόνια. Οι συνάδελφοί μου, κάποιες μάλιστα με συναφείς ειδικότητες, είχαν θορυβηθεί βαθιά και μουρμούριζαν μέσα τους ότι παραείμαι άνετη ή/και παραμελητική, αλλά δεν το έβρισκα μέσα μου να ανησυχήσω. Ηταν τόσο (έως και θεατρικά) εκφραστικός και επικοινωνιακός, που δεν σου πέρναγε από το νου ότι το παιδί «είχε πρόβλημα»! Μάλλον δεν είχε λόγο να μιλήσει: η εμπειρία μας ως γονείς μας έκανε να προλαβαίνουμε την κάθε του επιθυμία και ανάγκη, κι αν ήθελε και κάτι άλλο το επικοινωνούσε τόσο ξεκάθαρα, που ο λόγος ήταν περιττός! (από τότε έχω αναπτύξει τη θεωρία ότι τα πρώτα παιδιά μιλάνε νωρίτερα από τα επόμενα γιατί οι γονείς τους είναι άπειροι και χρειάζονται επειγόντως εκπαίδευση!!!) Μέχρι τα τρία του χρόνια, όμως, είχε αναπτύξει διάφορες δεξιότητες και συνήθειες που μας εξέπλητταν: βίδωνε και ξεβίδωνε τα ποδηλατάκια των αδελφών του, χάιδευε τα «μωρά» λουλουδάκια όπου τα έβρισκε, όποτε ένιωθε την ανάγκη πήγαινε στο κρεββάτι του και κοιμόταν μόνος του χωρίς νανουρίσματα και τελετουργικά ύπνου, τις ώρες που μουρτζουφλιάζαμε ή βρισκόμαστε ένα βήμα πριν τον καυγά ερχόταν και μας έκανε να γελάσουμε, στον ύπνο του κρατούσε  στο ένα χέρι μία μπάρμπι και στο άλλο ένα αυτοκινητάκι, σηκωνόταν το βράδυ μέσα στο σκοτάδι και χωρίς να ανάψει φως ή να κάνει θόρυβο πήγαινε στην κουζίνα και έβαζε να πιεί νερό (την πρώτη φορά που το πήρα χαμπάρι ήταν ενός έτους, και είχε βάλει ένα μικρό μεταλλικό κουτί παιχνιδιών για να φτάσει το τραπέζι όπου βρισκόταν το ποτήρι του!)… Παράξενο κι αστείο πλάσμα. Μια φορά πήγαμε βόλτα στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, και σταθήκαμε να χαζέψουμε τα εμπορεύματα μίας πολύχρωμης επιβλητικής αφρικανής. Ο μικρός κόλλησε σε ένα μικρούλι τζέμπε, και μου έδωσε να καταλάβω ότι το ήθελε πολύ. Του το πήρα, φυσικά. Σίγουρα είχε κι άλλα, πιο εντυπωσιακά παιχνίδια, αλλά αυτός σ’ όλη τη βόλτα δεν σταμάτησε να παίζει το μικρό του κρουστό, και δεν ασχολήθηκε με τίποτα άλλο, όσο φανταχτερό κι εντυπωσιακό κι αν ήταν.
Τώρα μαθαίνει ντράμς, παίζει ποδόσφαιρο, και θέλει να αλωνίζει πέρα-δώθε με το ποδήλατο, που για καλή μου τύχη έχει σκασμένο λάστιχο. Δεν τον αφήνω να βγεί από τα όρια του μικρού μας δρόμου, πράγμα που έτσι κι αλλιώς αγγίζει τα όρια του κινδύνου, μια που ο δρόμος μας έχει γίνει πλέον πολυσύχναστος. «Νιώθω παγιδευμένος στην οδό Αλωπεκής», μας δήλωσε το καλοκαίρι με αναστεναγμό…



Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

"υπάρχει ακόμα χρόνος"

Σήμερα μία φίλη, μαμά κι αυτή, μου έστειλε ένα ποίημα της Πέγκυ Ο'Μάρα, εκδότριας του περιοδικού Mothering Magazine. Αγγιξε μία φλέβα ευαίσθητη μέσα μου, που ξέρω οτι μοιράζονται κι άλλες μαμάδες μαζί μου (μαζί μας). Το μεταφράζω από τα αγγλικά:

Υπάρχει ακόμα χρόνος
για να καθίσεις στα καφέ
του Παρισιού
σιγοπίνοντας κρασί
Υπάρχει ακόμα χρόνος
για να πας να συναντήσεις
το δάσκαλο
Υπάρχει ακόμα χρόνος
Τώρα φροντίζω για την αιωνιότητα
κουβαλώντας κορμάκια μαλακά από τον ύπνο
σε κρεββάτια με λουλουδάτα μαξιλάρια και παπλώματα
Απαντώντας σε κραυγές που βγαίνουν από τα βάθη
του φόβου ενός εφιάλτη
Κουμπώνοντας παπούτσια
Ανοίγοντας πόρτες
Παίζοντας θέατρο
Η ψυχή μου τώρα ζει στον οίκο του αύριο
Αύριο θα υπάρχει ακόμα χρόνος
για μεγάλες χαλαρές συζητήσεις
για τα ποιήματα που θα γράψω
για τους χορούς που θα χορέψω
Χρόνος ακόμα
Και έτσι παραδίδομαι σ' αυτά και σ' αυτό
γνωρίζοντας
οτι αυτά είναι που θα με διδάξουν
πώς θα κάνω τα πάντα.

Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ για τις κρατούμενες μαμάδες

...έγινε την περασμένη Κυριακή, όσοι δεν ήρθατε το χάσατε!!!

Η αλήθεια είναι, οτι η ομάδα "ξεμπλογκάρισμα" που συμπαραστέκεται εδώ και δύο χρόνια περίπου, στις κρατούμενες μαμάδες στη γυναικεία φυλακή του Ελαιώνα Θηβών, ήταν ευχαριστημένη από την προσέλευση στο φετινό παζάρι.


Πέρα όμως από την κίνηση του παζαριού, ένα μεγάλο θετικό βήμα ήταν οτι στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι που ήρθαν ήταν ενημερωμένοι, ήρθαν τρόπον τινά "συστημένοι", δεν έκαναν τις συνήθεις ερωτήσεις που γίνονται... Μόνο μία γυναίκα ρώτησε εάν τα πράγματα που δωρίζονται από τους πολίτες για τις κρατούμενες (ρούχα, πάνες, κουβέρτες, κτλ) φτάνουν πράγματι στον προορισμό τους, εκφράζοντας την τυπική (και ίσως αναμενόμενη) νεοελληνική δυσπιστία. Η απάντηση της ομάδας ήταν απλή: "ελάτε μαζί μας στην επόμενη επίσκεψη στις φυλακές!"

περισσότερες πληροφορίες στο ιστολόγιο της ομάδας